About
Leon Petrażycki

(ur. 13 kwietnia 1867 w majątku Kołłątajewo[w innych językach] w powiecie siennieńskim guberni witebskiej, zm. 15 maja 1931 w Warszawie) – polski prawnik, filozof, socjolog prawa, etyk i logik działający w Rosji; twórca psychospołecznej teorii prawa.

Życiorys

Wczesne lata

Syn Józefa Petrażyckiego i Rozalii z Czarnockich herbu Lis[1]. Jego ojciec brał udział w powstaniu styczniowym w wyniku czego skonfiskowano mu majątek, dlatego dzieciństwo spędził w należącym do rodziny jego matki majątku Ledniewicze koło Sienna[2]. Osobowość Petrażyckiego ukształtowała się na styku dwóch kultur: polskiej i rosyjskiej. Z kulturą polską wiązało go pochodzenie, tradycje domowe, język i zainteresowania badawcze. Większość jego prac pisana była jednak w języku rosyjskim lub niemieckim. Okres największej aktywności uczonego przypada na jego pobyt w Rosji. Był wtedy aktywnym uczestnikiem życia politycznego i intelektualnego Rosji. Z tego powodu, w pracach rosyjskich, określa się go jako uczonego rosyjskiego[3].

Ukończył gimnazjum w Witebsku, a następnie udał się na studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim. Po dwóch latach zmienił kierunek studiów na prawo[4]. Dyplom uzyskał w 1890[5] Jeszcze w czasie studiów (1888–1889) przełożył z niemieckiego na rosyjski System prawa rzymskiego Juliusa Barona. Podręcznik był kilkakrotnie wznawiany[6].

Studia zagraniczne

Stypendium rządu rosyjskiego pozwoliło Petrażyckiemu na wyjazd za granicę. Mając 23 lata kontynuował naukę w Berlinie, a następnie w Heidelbergu, Paryżu i Londynie. Podczas studiów w Berlinie uczęszczał na seminarium znanego cywilisty i romanisty Heinricha Dernburga. W okresie tym niemiecka nauka prawa koncentrowała się na dyskusjach wokół pierwszego i drugiego projektu kodyfikacji niemieckiego prawa cywilnego[6]. Spór prowadzony był w ramach dominującej wtedy historycznej szkoły prawa, w której istniały dwa główne stanowiska: romanistów, którzy wzorów dla kodyfikacji poszukiwali w prawie rzymskim i germanistów, pragnących, by kodyfikacja odwoływała się do prawa germańskich plemion i średniowiecznych państw niemieckich.

Petrażycki zabrał głos w tej dyskusji, wydając dwie publikacje: Die Fruchtverteilung beim Wechsel der Nutzungsberechtigten (Berlin 1892) oraz 2 tomy Die Lehre vom Einkommen (Berlin 1893 i 1895). Poświęcone one były prawu rzymskiemu zawierały jednak również zalążki jego późniejszej teorii prawa. Wskazywał w nich, że stanowisko historycystów, którzy szukają wzorów instytucji prawnych w przeszłości, jest błędne. Prawo rzymskie zawdzięczało swoją żywotność temu, że odpowiadało na wyzwania i potrzeby swoich czasów. Nie powinno się więc kopiować dawnych instytucji, lecz dostosowywać prawo do aktualnej sytuacji społecznej i gospodarczej. To diagnoza aktualnych potrzeb społecznych powinna więc być punktem wyjścia do tworzenia kodyfikacji cywilistycznej[6].

Petrażycki krytykował również germanistyczny nurt historycznej szkoły prawa. Wskazywał, że ich pochwała prawa zwyczajowego ma charakter polityczny. Ma charakter konserwatywny i wymierzona jest w rosnące wpływy socjalistów w Reichstagu. Historyczna szkoła prawa stanowiła więc wsparcie dla partii junkierskiej, przeciwnej reformom społecznym[7].

Prace Petrażyckiego spotkały się z dużym odzewem i przysporzyły młodemu prawnikowi sławy. Na zarzuty Petrażyckiego odpowiedział główny referent Kodeksu w Reichstagu – Rudolf Sohm[7]. Prace recenzowane były też przez znanych badaczy (Ernsta Ecka, Rudolfa Leonharda, Paula Oertmanna) były też szeroko cytowane i komentowane[8]. W późniejszym okresie Petrażycki wydał jeszcze dwie prace w języku niemieckim, nie spotkały się już jednak z podobnym zainteresowaniem.

Okres petersburski

Deputowani rozwiązanej Dumy na stacji w Wyborgu (lipiec 1906)
Po powrocie do Rosji Petrażycki tłumaczył fragmenty Die Fruchtverteilung beim Wechsel der Nutzungsberechtigten. Po zmodyfikowaniu i rozszerzeniu pozwoliły mu one uzyskać na Uniwersytecie Kijowskim tytuł magistra prawa rzymskiego (1896), a następnie doktora prawa rzymskiego (1897). Inny fragment tej pracy został wydany w wydawnictwie uniwersyteckim jako wprowadzenie do polityki prawa[9].

Został zatrudniony jako docent na Petersburskim Uniwersytecie Państwowym (1897). W 1898 został profesorem nadzwyczajnym encyklopedii i historii filozofii prawa, a w 1901 został profesorem zwyczajnym.

Okres ten był najbardziej twórczy w jego życiu, zarówno pod względem naukowym, jak i politycznym. Napisał wtedy Zarys filozofii prawa (1900), O pobudkach postępowania i o istocie moralności i prawa (1904), Wstęp do nauki prawa i moralności (1905), Teoria prawa i państwa w związku z nauką o moralności (1907), Uniwiersitiet i nauka (1907). Prace te ukazały się pierwotnie w języku rosyjskim, a na język polski zostały przetłumaczone dopiero po wielu latach. Prace te rozwijały idee zawarte w pracach z okresu studiów niemieckich.

Był współzałożycielem dwóch pism: „Wiestnika Prawa” oraz dwutygodnika „Prawo” (był członkiem jego kolegium redakcyjnego). Działał również w Petersburskim Towarzystwie Prawniczym i w Stowarzyszeniu Prawników i Ekonomistów Polskich w Petersburgu.

Grób Leona Petrażyckiego na cmentarzu Powązkowskim
W licznych artykułach zajmował się również problematyką dogmatycznoprawną (dotyczące np. prawa akcyjnego). Jego publikacje wpisywały się w program stronnictw postulujących modernizację Rosji, reformy demokratyczne i rozwój gospodarki kapitalistycznej. Także prace teoretyczne miały charakter polityczny, jako że prawo było w nich głównym instrumentem postępu społecznego. Jego poglądy można określić jako charakterystyczne dla rosyjskiego liberalizmu legalistycznego. Odrzucał rewolucyjną drogę przemian w Rosji, wskazując na konieczność reform zgodnie z prawem[10].

Po rewolucji 1905 roku związał się z liberalną Partią Konstytucyjno-Demokratyczną (kadetami), wchodząc do Komitetu Centralnego tej partii.

W 1906 został wybrany do pierwszej rosyjskiej Dumy. Zajmował się tam przyznaniem praw wyborczych kobietom, brał udział w posiedzeniach komisji agrarnej, praw obywatelskich i nietykalności osobistej i in.[11] Po rozwiązaniu I Dumy w 1906, wraz z innymi kadetami i trudowikami podpisał manifest wyborski, za co został skazany na 3 miesiące aresztu, pozbawiony praw wyborczych, oraz etatu na uniwersytecie. Z powodu choroby, odsiedział wyrok dopiero w 1908[12].

Po wybuchu I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny. W 1917 przez krótki okres był sędzią Sądu Najwyższego Rosji[13]. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu został również mianowany senatorem, ale nie brał czynnego udziału w polityce[14].

Wyjazd do Polski

W 1919 wyjechał do Finlandii, a następnie do Polski. Objął tam utworzoną specjalnie dla niego, pierwszą w Polsce katedrę socjologii na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W kraju skonfliktował się z częścią środowiska naukowego, występując przeciwko dyskryminacji Żydów w obsadzie stanowisk akademickich (w szczególności chodziło o katedrę historii dla Szymona Askenazego)[14].

Oprócz stanowiska na Uniwersytecie Warszawskim, zajmował również katedrę polityki ustawodawczej na Wolnej Wszechnicy Polskiej[15]. Przez pewien czas sprawował tam funkcję prorektora. Brał udział w pracach Komisji Kodyfikacyjnej. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Akademii Prawa Porównawczego w Hadze i wiceprezesem Międzynarodowego Instytutu Socjologicznego (IIS)[14]. Otrzymał również doktorat honoris causa: Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

Nie brał udziału w życiu politycznym. Również jego działalność naukowa była znacznie mniej intensywna. Nie opublikował żadnych nowych prac, choć kilka z nich przygotował w postaci rękopisu. Większość z tych rękopisów uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Cierpiał na depresję[14]. 15 maja 1931 popełnił samobójstwo. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 309-4-6)[16].